"Wiatr zawył wściekle, zafalował porastającymi ruiny miotłami traw, zaszumiał w krzakach głogu i wysokich pokrzywach. Chmury przetoczyły się przez krąg księżyca, na chwilę rozjaśniając zamczysko poświatą , zalewając bladą, rozfalowaną od cieni fosę i resztki muru, ujawniając kopczyki czaszek szczerzących połamane zęby, patrzących w nicość czarnymi dziurami oczodołów. (...)Szturchnąłeś piętami klacz, która ostrożnie przestąpiła stertę cegieł, weszła pod złamaną arkadę. Podkowy, dzwoniąc o kamienne płyty, budziły wśród murów upiorne echa, tłumione wyjącym wichrem."

(K.E./41*)

"Zanurzyłeś się w ciemną otchłań, w długi, nie kończący się czarny tunel wśród kolumn i arkad. Wtem na jego końcu zapłonęła nagle czerwonym światłem prosta pionowa linia. Rosnąc i poszerzając się, stała się bramą, zza której biła poświata, migotliwy blask łuczyw zatkniętych w żelazne uchwyty na ścianach. W drzwiach stanęła czarna, rozmazująca się w blasku postać.

Wśród otaczającej Cię głuchej ciszy rozległ się zły, metaliczny głos, brzmiący jak szczekanie psa. Przez chwilę poczułeś jakby serce ci się zatrzymało, a potem załomotało z szaleńczą szybkością. Po plecach przeszły Cię ciarki a na czoło wystąpiły kropelki zimnego potu...

- Nie masz się czego bać (...) Na całym świecie trudno o bezpieczniejsze miejsce. To jest Twierdza Zamon, Wiedźmińskie Siedliszcze. Tu był kiedyś piękny zamek. Dawno temu."

(K.E./41*)